Από την εποχή Ρανιέρι και μετά, οι προπονητές που κατά καιρούς ανέλαβαν την Εθνική το έκαναν με ένα πρώτο μεγάλο ζητούμενο. Να διαχειριστούν την αποτυχία του προηγούμενου. Το έκανε ο ο Τσάνας, έστω ως υπηρεσιακός, μετά τον Ρανιέρι. Το έκανε ο Μαρκαριάν μετά τον Τσάνα. Το έκανε ο Σκίμπε μετά τον Μαρκαριάν. Το έκανε ο Αναστασιάδης μετά τον Σκίμπε, που κάθισε στον πάγκο περισσότερο από όλους αυτούς μαζί...
Του Θοδωρή Τσούτσου
Όλοι τους, οι πέντε της επόμενης εποχής της Εθνικής μετά την ένδοξη των Ρεχάγκελ - Σάντος, είχαν αυτό ως πρώτο μέλημα. Να συμμαζέψουν την αποτυχία του προηγούμενου. Με όσες ευθύνες κι αν είχε ο προηγούμενος, πολλές ή λίγες ή και καθόλου σε κάποιες περιπτώσεις...
Όλοι ανέλαβαν υπό την πίεση των όσων είχαν γίνει πριν αναλάβουν. Το αποτέλεσμα ήταν να χάνονται οι βασικοί στόχοι, που σε φυσιολογικές συνθήκες έχει ο όποιος προπονητής της όποιας ομάδας. Της δημιουργίας. Της δικής του φιλοσοφίας. Του αγωνιστικού χαρακτήρα. Και πάει λέγοντας. Όλα πήγαιναν περίπατο στο όνομα της κρισιμότητας της κατάστασης.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα. Εκείνος που θα διαδεχθεί τον Αναστασιάδη καλείται καταρχάς να διαχειριστεί την αποτυχημένη πορεία των τελευταίων μηνών. Έτσι, όμως, δεν γίνεται δουλειά. Ο βασικός στόχος του νέου Ομοσπονδιακού, όποιος και να είναι αυτός, όποια χαρακτηριστικά και να έχει, όποια προπονητική αξία και να έχει, φαίνεται ότι υπό το βάρος των συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί, θα είναι το ματς με την Φινλανδία τον Σεπτέμβριο.
Για μια σειρά από λόγους. Επειδή θα είναι το πρώτο μετά την ήττα από την Αρμενία, επειδή θα είναι η τελευταία ζαριά για το Euro, επειδή θα είναι η πρεμιέρα του. νέου προπονητή. Επειδή, ίσως περισσότερο από όλα, περιμένουμε πλέον την Εθνική με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Αν εγκλωβίσουμε τον προπονητή μας, όλοι μας πολύ περισσότερο όσοι θα τον φέρουν, σε μια τέτοια κατάσταση, τότε προκοπή δεν πρόκειται να δούμε. Ούτε με εκείνον. Το ζητούμενο για τον νέο προπονητή δεν μπορεί να είναι ούτε η Φινλανδία, ούτε ο Σεπτέμβριος των δύο αγώνων, ούτε ο Οκτώβριος των άλλων δύο.
Δεν μπορεί να είναι καν η προκριματική φάση του Euro 2020, ανεξάρτητα από την τελική έκβαση για την Εθνική μας. Ο νέος προπονητής πρέπει να έχει ορίζοντα. Πρέπει να έχει τη δυνατότητα να αναπνεύσει από την τοξικότητα των τελευταίων εβδομάδων, μηνών, καλύτερα να το πούμε των τελευταίων χρόνων.
Αλλιώς δεν θα μπορέσει να δουλέψει. Δουλειά για τον νέο Ομοσπονδιακό δεν μπορεί να είναι μόνο να πάει μέσα στην Φινλανδία και να κερδίσει. Και να το κάνει, για τη διαδρομή της Εθνικής μας δεν θα σημαίνει το παραμικρό. Το παραμικρό, όμως. Μπορεί να σημαίνει για τις ελπίδες πρόκρισης, αλλά μέχρι εκεί.
Για το ποια θα είναι η Εθνική του νέου τεχνικού, μέχρι πού θα φτάσει, τι μπάλα θα δούμε, ποια θα είναι η ζωή της μαζί του, ένα 90λεπτο ακόμη και καταπληκτικό να είναι, δεν θα είναι αρκετό. Για την ακρίβεια, αν είναι να φτιάξουμε την Εθνική μας και να βρούμε έναν προπονητή με μακρύ ορίζοντα σε αυτήν, πολύ μεγαλύτερη σημασία θα έχει τι θα κάνει η ομάδα μετά την Φινλανδία, παρά στην Φινλανδία.
Διότι εκεί θα παίξει και με λίγο ιδιαίτερες συνθήκες, που πάντα υπάρχουν με νέο προπονητή και μετά από τόσο τρανταχτές αποτυχίες, όπως αυτή με την Αρμενία. Σημασία, λοιπόν, θα έχει η διάρκεια. Η συνέχεια. Η συνέπεια. Η φιλοσοφία, που χρειάζεται χρόνο. Το πλάνο, που χρειάζεται ακόμη περισσότερο χρόνο. Το σχέδιο που θα (πρέπει να) παρουσιάσει.
Και τελικά ο στόχος. Ο σωστός στόχος. Που δεν θα είναι να συμμαζέψει, αλλά να φτιάξει...
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
